Thursday, November 17, 2011
மனிதமில்லாத மனிதன்!
வாழ்வு கழியும்
ஒவ்வொரு நொடியும்
விஷப் பரீட்சையாய்
தோன்றுகிறது எனக்கு!
தாயே...
என்னைவிட்டு நீ போய்
வருடங்கள் எட்டானது
விளங்குகிறதா உனக்கு?
நான் தவிக்கையிலே
தனியாகிப் போகின்றனர்
தலை தடவ வேண்டிய சொந்தங்கள்!
எனக்கு மாத்திரம்
குற்றம் சொல்லிச் சொhல்லியே
பொறுப்புக்களைத்
தட்டிக்கழிக்கின்றனர்
இந்த பந்தங்கள்!
விரல் தீண்டாத
வீணை எனக்கு
வீண் பழி சுமத்துகிறார்கள்..
விளையாட்டாய்
எண்ணிக்கொண்டு
என் மனசை அழுத்துகிறார்கள்!
தாய் மடியில்
தூங்கிய காலங்கள்
எனக்கு நினைவில் இல்லை..
ஆனால் என்னைத் தேற்ற
என்னருகில் இப்போது
என் தாயே இல்லை!
சிரித்துப்பேச இயலவில்லை..
என் சிந்தை கலைந்து
தவிக்கிறேன் சதாவும்..
பன்னிரண்டு மணி தாண்டியும்
கண்ணிரண்டில் தூக்கமில்லை..
சிறு வயது காலத்தில்
இது போன்ற துக்கமில்லை!
காலமும்
என் அமைதியும்
நிறைய பேசிவிடும்
நான் வாய் திறக்காமலேயே!
உண்மைகள்
உறங்கிப் போனதால்
என் வாய்க்கும் கூட
இப்போதுகளில்
பூட்டுப் போடப்பட்டாயிற்று!
என் சந்தோhஷங்களை
திருடிக்கொண்டு
தென்றலும் பொய்யாய்
வருடிச் செல்கிறது என்னை!!!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment